Jeff Larson is een oudgediende. Hij heeft al diverse albums op zijn naam staan, maar wist mijn aandacht niet meer te trekken sinds zijn 3de Watercolor Sky (uit 1998). Wat hij sindsdien uitgespookt heeft, daarvan heb ik geen flauw besef, maar ik was desondanks aangenaam verrast toen zijn Left of a Dream op mijn deurmat belandde.

Jeff schrijft zeer gebalanceerd werk. Zoetgevooisde melodieuze pop, maar allerminst van het niveau die saai en smakeloos is. Te pas of te oppas komt de geest van Dan Fogelberg voorbij, maar ook de klankkleur van de Eagles is hierbij denkbaar. Left of a Dream is wat mij betreft een excellente proeve van bekwaamheid, en voor mij persoonlijk een hernieuwde kennismaking met een artiest die juist gearticuleerde smaakklanken aanzet op uitstekend singer songwriter werk.

De stijlvolle hoes sluit prima aan bij het geheel. Hoorbaar is het weergaloze vakmanschap wat van deze semi-akoestische schijf glijdt. Jeff en zijn kompanen hebben zondermeer hun best gedaan, want de muziek komt tot leven! (SMP)